"Adam buldun mu kullan"cılık

Sabah işe bir hışımla başladım. Tuhaf tuhaf insanları doldurmuşlar iş yerine. Ne oturmayı kalkmayı, ne konuşmayı ne de profesyonelliği biliyorlar. Stajyerler geldi iş yerine. Hepsi birini peşine takmış..Onu getir bunu götür. Hiç stajyer olmadım bu sektörde. İyi ki de olmamışım. Düşünsene iki lafı biraraya getiremeyen birkaç dangalak bir de sana öğretebilecekleri birşey varmış gibi ahkam kesiyorlar. Ben de dün iki tanesine burada yazılan yazılarla ilgili bilgi verdim. Onları birşeyler yazmaya teşvik ettim. Sonra onları "edit" ettim. Anlattım. Biraz da sette birşeyler gösterdim. Kendimce mutlu oldum. Zaten buraya bunları görmeye gelmişler. Ne gerek var alıyorsun çocukları "çay getir, kahve getir" diye kullanıyorsun! Ama "survival of the fittest" kanunundan hareket edersek bu anlattıklarımdan benim hiçbir zaman iş yerinde başarılı -pardon aslında işimde başarılıyımdır, artık o kadarını kabul etmem lazım- olamayacağımı daha doğrusu en tepeye yükselemeyeceğimi anlamak zor olmaz. Çünkü diğer iş yerlerinde de yaptığı işte her gün karşısına çıkan birtakım terimlerin bile anlamını bilmeyen patronlar gördüm. Zaten ne bekliyorum ki.İş yerleri de alışageldiğimiz yaşamın bir parçası, bir yansıması...Hukuksuzluk, hanzoluk, kuralsızlık ve laçkalık diz boyu. Neyse öğle yemeğinde aşkımla buluştum. Midemin bulantısı da biraz geçti. Şimdi yapılacak işler var ama beni sabahtan bu yana iyice sarmalayan bu iş yerine "aidiyet" duyamama hissi elimi işe götürmüyor...Bakalım bu gün nasıl bitecek? Bugün de diğerlerinin "tıpkıbasımı" olmayacak mı sanki?