Dile getirildikçe sessizliğe gömülen...

(İç ses: Kimseyle birşey konuşmak istemiyorum. anlatacak hiçbir şey kalmadı ki. Gözlerimi açtığımda ne bir renk görüyorum ne de hoşuma giden bir ses duyuyorum. olmayanı ve olmayacak olanı bekleyerek kendimi suçluyorum. Tükendim. Ama kural bu, nefes almaya devam ediyorum. Kurduğum hayaller...Hepsi yalnızca bir yük üstüme. Hala bir ışık bekliyorum. Hani şu tünelin ucundan görünür cinsten. Bunun ne olduğunu biliyorum ama dile getirmek istemiyorum. Çünkü sorduklarında beynimin tüm kıvrımlarını yakıp geçen bütün o tilkiler/düşünceler geri kaçıyorlar çıktıkları yere. Anlattıkça anlaşılamayacakmışım gibi bir yurtsuz kaygı sıkıyor göğüs kafesimi.Hem zaten....)
- Ne düşünüyorsun?
(İç ses: İşte sordu. Offf....)
Ben: Hiiiç...Öyle bir sessizlik çöktü işte içime.
-Neden?
(İç ses: En sorulmayacak soru bu da!)
Ben: Bilmem...Belki hiçbir şeyden belki de herşeyden...Belki de sadece BENden...kahrolası BENden...
- ?