Yaşam çöktü omuzlarıma...

(...)
Gecem avurtlarım gibi çöktü
Ve çöktüm
Sabahım, sabahlarım
Kabından taşan sütler gibi büyüdü
Ve taştım
Gün güne taşındı, yıl yıla
Gitmedim, gidemedim

Sorunlar insanın hayatında tüm renkleri silip atıyor. Ne hayalkırıklığın hayalkırıklığı gibi, ne de mutluluğun mutluluk gibi oluyor bir süre sonra. Eskiden tat veren herşey anlamsız gelmeye başlıyor. Sanırım acının içine çekildikçe insan "olabilir"leri bile "olamaz", "oldurulamaz" görmeye başlıyor. O zaman da kısılıp kalıyor kendi elleriyle tellerini ördüğü o dikenli kapana. Her sıkıntında biraz daha kıpırdanıyor, kıpırdandıkça dikenli telin tenine daha çok battığını hissediyorsun. Acının sebebi herşey olabilir. Hastalık, arkadaş, bir aşık, parasızlık, işsizlik ve yaşadığın yer...Daha niceleri ayrıca. Fark etmiyor. Acı evrensel bir dille herkesi sonunda aynı hale sokuyor. Gitmek istiyor, gitmekten korkuyorsun. Geceleri rüyalarında dahi bütün kapılar yüzüne kapanıyor. Yapayalnız halde kendi kendini telkin ederken yakalıyorsun bir gün gözlerini aynada. Sonra aynadakinin kendi yüzün olduğunu bile tanımakta zorlanıyorsun. Bir "oh" desem diyorsun...Sesini duyan olmuyor...Olsa da hiç kimse birşey yapamıyor...Kendinden kopup da gidemiyorsun zaten sen de...Yokoluyorsun...Hem de göz göre göre...