Yalnızlık...

Diyorum ki ben bu akşam kimseyle buluşmayayım. Kimseyi "dün akşam üst kattakiler geldikleri için moralim bozuldu. Sabah onlar gürültü yapmadan uyanayım derken biyolojik saatim beni 6'da kaldırdı. Yorgunum, huzursuzum. Gürültüden, insanlardan ve hatta buralardan nefret ediyorum" diye (diye diye diye) sıkmamayım. Eve gideyim. Aşkımın kokusu a oradayken aşayım bir şişe şarap (kahretsin açamam ki!Onu hep tekirim açardı. Ben ne anlarım şarap açmaktan!Dur bakıyim. olmadı mantarı içine iterim) açayım. Bir de müzik. Fransızca birşeyler belki. Sigaramı da yakayım. Sonra laptopı kucaklayıp internete bağlanayım. Üşenmezsem bloga birşeyler yazyım. Gözlerim iyice biber gibi olup yansın, yansın, yansın. Sonra bir acı yalnızlık bassın beni. Oturup aşkıma birşeyler yazayım dönünce okuması için. Dün benim için kaydettiği kısa videoyu izleyeyim sonra. Sonra gürültü hiç susmasın, o lanet çocuk koca tabanlı ayakkabılarıyla bir parkur halne getirdiği evde bir o yana bir bu yana koşsuun koşsuun. Sonra nefretim kabarsın. Onca sesin (iç ses, müzik, vs) arasında o ayak seslerini duyayım bir tek. "Neden" diye sormaya başlayayım. "Neden ben yalnızca kendimi dinleyemiyorum şu an burada, tam burada!" ve ağlayayım. Gözlerim iyice büzlünce yatayım. Korkayım sonra, uyuyamayayım. Sabah başım dönsün yine. Ve ben kötü bir güne daha başlayayım. İçtiğim şarap da yanıma kar kalsın bari!:) Evet, evet...Ben evime gideyim...