Labirentte...

Zifiri karanlık. Hiçbir şey göremiyorum. Adımımı nereye atmalıyım? Çıkış nerede? Şu, şu da ne? Ah...Yine duvar, yine o kahrolası duvar... Göremiyorum ki! Nereye gitmeliyim? Çıkış nerede? ... Yoksa? Yoksa burası? Hayır... Yine çıkmaz... Yine kahrolası labirentin bir başka çıkmazındayım? Oysa bu kez... Bu kez olacak sanmıştım. Bu kez bitecek. Çıkıp gideceğim... Ve hiç hatırlamayacağım bu küflü duvarları. Otursam mı biraz? Yorgunum. Bir kez daha deneyemeyecek kadar yorgunum. Hayır, kalkmalıyım. Bir yolu olmalı. Önümü görmeden de ilerleyebilmeliyim. Nasıl da korkutuyor bu zifiri karanlık beni. Ne geleceğini bilmeden, neyle çarpışacağımı bilmeden yürümeye çalışmak... Çıkış nerede? Ah! Ah yine başladı. Yine kalbim fırlayacak gibi yerinden. İntikam mı almaya çalışıyor benden? Bak...nasıl da sigara çekti canım. Bir kibrit olsa... ya da şu enteresan çakmaklarımdan biri. Işık da yardımcı olmaz mıydı? Ceplerim! Ceplerimde birşeyler olabilir. Belki beni buradan çıkaracak birşeyler? Bakalım...Hm...Bu...Sakız!Yapış yapış...ellerimi kirleten bu kahrolası sakız. Defol! Senden kurtuldum...Bir kez daha umut edeceğim. Elimi cebime sokacağım ve biliyorum bu kez işe yarar birşey bulacağım! Hmm...Bu, bu...yoksa bu düşündüğüm şey mi? Bu bir kibrit çöpü mü? Evettttt! Evet! Peki...peki şimdi ne yapmalıyım. Bir kibrit yanımı şansımı kullanıp çıkışı kestirmeye mi çalışayım sönük ışığında son umudum, yoksa bir sigara yakıp kabulleneyim mi? Gözyaşlarımla söndürürüm belki daha yanıp bitmeden bu zavallı çöpü? Ne yapmalıyım?
....
....
....
Sigarayı bu kadar az içmeme rağmen özlüyor olmam normal mi? Bir nefes daha...Hımmmhhh...İçim acıyor. Sigaranın ucundaki şu sönük ışıkta gördüğüm ellerime, kollarıma, bacaklarıma...Kendime...Acıyorum...