Artık sevmeyeceğim !

Esprim mi kalmadı benim? Ruhum mu sığlaştı, çirkinleşti yoksa? O yüzden mi beğenmiyorum ruhumun sayfaya akan izdüşümünü? Renksizleştim mi bilmem ki? Yüzüm neden gülmüyor hiç? Kendi kendime içinden çıkılmaz bir çaresizliği mi salık veriyorum her gün? Uzaklarda olmaktan başka bir hayal kesmiyor gönlümü... Gülümsemeyi mi unuttu yüz kaslarım? Somurtmak daha zor değil mi oysa? Neden ait hissetmiyorum kendimi bu hayata? Ne bekliyorum? Ne güldürür, ne tutundurur beni hayata? İçim aşkla dolarken nefes almayı neden sevemiyorum hala? Uzaklara gitmek, dönmemek, buraları unutmak istiyorum.

...

Kulaklarımdan kan gelinceye kadar sevemeyeceğim seni İstanbul! Hak etmiyorsun... Kendi kendini, içinde üreyen kurtlarla tüketen kocaman, çürük bir elma gibisin. Seni sevmiyorum... Sevmeyeceğim de... Uzaklarda güleceğim bir gün, belki... Belki de gülücüklerim sonsuza dek tükendi benim ?!