Karlar düşüyor ben de ağlıyorum...

İstanbul ikinci kez kar altında. Ben ise Gece'nin "Kayboldun yine" cümlesi üzerine birden irkilerek kendime geldim. Aslında ne kadar kaybolmak istediğimi de anladım o cümle ile... Yarın bu işe gelmemek, oturduğum semtten uzaklaşmak, fosur fosur sigara içilmeyen, camları olan, güneşli bir ofis bulmak için iş aramaya devam etmek... Off... Bunlar ne yorucu! Bütün bunları göğüslemeye çalışmak ve defalarca hayalkırıklığına uğramak yerine "kaybolup gitsem"... Güzel olmaz mıydı?
Tekirimin de canı sıkkın bu aralar. Medya mensubu olmak yorucu birşey. Pazar günü -mesela- tekirime yardımcı olmak için onların programına katkıda bulundum. Ama ne felaketti. Sesçi hangi düğmeyi açacağını bilemedi, yayına 30 saniye kala Türkiye'nin o "büüyyyüüüüük" televizyonunda tam bir acze düşülmüş herkes etrafta koşuşturuyordu! O günden beri sinirimizi üstümüzden atabilmiş değiliz. Hala program yapmaya çalışıyorum ya şu sektörde. Mankenlerden, patron yeğenlerinden, patronların işini bitiren iş adamlarının kızlarından yer kalacak da ben de kendi programımı hazırlayıp sunacağım! Peh... Ancak "peh" diyebiliyorum bu boş hayale yani:)
Neyse, işte Gece... ve diğer okuyucular, tüm uğrayanlar... Ben iki ileri üç geri adım adım sayıyorum yerimde. Anlatacak ne çok şey oluyor ama iş yerimde bilgisayarımın konumu evde de bitmeyen gürültü rahat vermiyor, yazamıyorum. Ama bugünler geçip başka kötü günler geldiğinde en azından bu şartların değişeceğini biliyorum:)
Karda da mahsur kalmama bir izin vermediler ya... Ne diyeyim:)