Mea Culpa*
Bazen hakikaten kimsenin umurunda olmadığımı düşünüyorum. Ve buna inanıyorum:) Mesela günlerdir süren "yokluğumu" seslerini bile bilmediğim blog okuyucularının fark etmemiş olması yeri geliyor incitiyor beni:) Ama çok uzun sürmüyor. Yalnız geldik, yalnız öleceğiz düşüncesine inananlardanım çünkü ben. Bu gerçek beni üzmüyor değil ama. O ince ayrıma dikkat etmek lazım. Sadece bu üzücü gerçeği başkalarından daha fazla kabulleniyorum. Ben ki işe girmesi için referans olduğum ve lobi yaptığım bir arkadaşımdan yakın zamanda kazık yemiş bir insanım:) Kim tutar, ne şaşırtır beni:) Ama kişinin başına gelenler biraz da kişinin kendisiyle ilgili değil midir her zaman? Bir seçim, bir karar, bir an sebep olmaz mı herşeye? Mesela "dünyanın en hastalıklı insanları" listesinde (olsaydı yani böyle birşey!) üst sıralara oynamaya aday BEN, zamanında tüm bu başıma gelenleri hak edecek birşeyler yapmış olabilir miyim? Yani sağ kolumda karıncalanma ile başlayan sinir sıkışması da yine benim o ne olduğunu bilmediğim ama artık işlediğimden emin olduğum günahlarımdan birinin sonucu olabilir mi? Bir hastalıktan endişe ederken bir başka abuk hastalığa yakalanıp bir süreliğine diğerini unutmamı yine de hayırlara vesile olmuş bir gelişme olarak mı algılamalıyım?
Aslında çok istediğimi sandığım şeyleri yeterince isteseydim kesinlikle elde edeceğime dair şüphelerimi ne kadar ciddiye almalıyım ya da?
Veya sinir sıkışması bahanesiyle son birbuçuk yılda aldığım 20'ye yakın kilogramcığı vermek için küçük de olsa bir adım atmış olmamı sevinçle mi karşılamalıyım? Aynaya bakıp "ne yaptım ben kendime?" derken kilo verme motivasyonumun sürekli düşmesini de görmezlikten mi gelmeliyim? Bahar gelse de motosiklete binsen, hayatın tadını çıkarsam derken sağ elimi kullanmamak zorunda bırakılmamda nasıl bir mucize görmeliyim acaba?
Yazmam gereken reklam metinleri, bu işten kurtulmak için başvurmam gereken yerlere yazacağım cover letter'lar, bitirmem gereken program önerileri varken hala kendimle uğraşıyor olmam kendime duyduğum öfkeyi de artırmalı mı?
Kısacası, ne yapmalıyım? Hemen bugün birşeylerin değişeceğine inanmaya mı başlamalıyım yoksa her inanışımda hayatın başka bir yönden yumruk attığını anımsayıp tedbirli davranmalı ve mutsuz mu olmalıyım?
Ne yapmalı, nasıl kurtulmalıyım?
*Suçluyum
4 Bidilar:
bazen o kadar benzetiyorum ki kendimi sana.
Diyecek bisey bulamadim şimdi.
O zaman bu yazdıklarımla sana kendi kendine konuşmuşsun hissi vermiş olabilir miyim? Ya da "bir ben değilmişim" dedirtip biraz da olsa rahatlatmış olabilir miyim seni? eh bak, işe yaramış hissettim kendimi :)
bi ara sitene giremedim. sorunlar vardı sanırım. ama görülüyor ki sorunun ardından bir çözüm bulunmuş ve değişiklik yapılmış. inşallah hayatında da böyle görünen olumlu değişmeler olur. bizim de bir farkımız yok hani, hep aynı dertler, dön gel oğlu dön gel. dünya döner biz de döneriz. hep yanı şeyleri tekrar ederiz.
bir arap atasözü geldi aklıma;
"eğer rahat ve dertsizsen bir yerde terslik vardır."
Erol,açıkçası o sorunun ne olduğunu tam çözebilmiş değilim. Template'de bazı değişiklikler yaptım sanırım o ZANGO zımbırtısı artık çıkmıyor. Ama emin değilim işte:) Benim son 2 yıldaki talihsizliğim herkesi geride bırakır herhalde. Yani bir insan bu kadar "kanırtır" (pardon) da bu kadar mı fos çıkar tüm çabaları! Ama napalım. Amor fati:)
Gelmene sevindim:) Kedilere göz atmayı unutma pisidunyasi'nda:)
Yorum Gönder
<< Home