Ben bitene kadar!...

Sanırım tek beklediğim ölüm kaldı... Ne olduğunu bilmediğim, yine de bildiklerimden daha "çekici" bulduğum... Değil mi ki sadece umutsuz insanlar korkuyu bilmezmiş? Her gün bir diğerinin aynısına uyanıp, çıktığın yere hiç dönmek istememek... Bunu bilirim işte... Ve budur işte artık çekemediğim! Geceler kabusa döndü iyice... Sadece uyurken değil, uyumak için kıvranırken gördüklerim, duyduklarım asıl kabus! Sadece nefret kaldı içimde tanıdığım. Mutlu olduğum günleri anımsayamıyorum dahi! Zorluyorum kendimi, kısıyorum gözlerimi... I ıh! Ben miydim o herkesin "gelse de gülsek birlikte" diye beklediği???
Bu kadar mıymış yani hayat sandığım şey? Bundan sonrası hep böyle zifir, hep safran, hep acı mı?
Nasıl geçecek peki? Nasıl bitireceğim bileti önceden kesilen nefesleri?
Ya bir daha geldiğimde dünyaya? Yine aynı günahların bedeli omzumda, yine mi bekleyeceğim umutsuzca, ölmeyi...?
Yok olacak şey değil... Zor bunu taşımak. Ancak mecbur olunca biliyor işte insan yürümeyi, devam etmeyi, mutlu görünüp tuvalet köşelerinde gözyaşlarını silmeyi...
Kafamı yaslasam diyorum bazen yastığa, kaldırmasam bir daha... Ve hiçbir şeyi hatırlamasam bir daha, O'ndan başka...
Elimi de tutmasalar, bıraksalar neyse bedeli sökse alsa şeytan içimden istediği şeyi...
İrin akana kadar dudaklarımdan kussam şu hayat diye prova ettiğim şeyi!!!
Yok olacak şey değil... Olmaz böyle yaşamak... Hep başka bir yerde olmayı arzulayıp, yine aynı şeyleri duymak, yine aynı yere dönmek, yine yine yine vazgeçmek...
Biliyorum daha bitmeyecek... Alacak birşeyi kalmasa da dadanacak karanlıklar rüyalarıma... Sesler duyacağım sadece ve ter kokusu, uzayan gecelerde...
Biliyorum bırakmayacak peşimi... Kendimden geçene, içimi sökene dek bu lanet sürükleyecek beni! En derine, en karanlığa, en sevimsize...
Bağıracağım birilerine yollarda, tehditler savuracağım belki... Birileri sonunda alır hakkımı diyeceğim, bekleyeceğim... Kimse umursamayacak oysa!Kimse dinlemeyecek, kimse duymayacak...
Ben hep küçükken yorgana sarılıp hayalini kurduğum dünya zannedeceğim dışarıdakini, ama her çıkışımda o dünyaya yine, yeniden göreceğim ne aptal, ne aciz, ne savunmasız ve ne hayalperest bir fani olduğumu...
Defalarca kaçmak isteyeceğim. Ama ı ıh! Her seferinde başka oyunları olacak alnımda yazan iki perdelik tragedyanın, köşe başında bekleyen beni! Bırakmayacak, ciğerlerimi, gümbür gümbür çarpan kalbimi sıyıra sıyıra kaburgalarımın arasından sökene dek sürdürecek sahnesini... Kapanmayacak perde! Alkışlar olmayacak benim tragedyamda... Oyun değil ki bu, hayat zira! Benim hayatım! Hayatım sandığım yalanım, hayatım sandığım acım, hayatım sandığım karanlığım!
Bitmeyecek, biliyorum, ta ki ben bittiğiMİ kabul edinceye dek.........